Rozszerzenie
pliku -
sposób oznaczania typu pliku za pomocą krótkiego ciągu
znaków, występującego po kropce. Stosowany najszerzej w
systemach typu DOS, gdzie rozszerzenie musiało mieć co
najwyżej 3 znaki, przez co wiele dłuższych rozszerzeń
występuje do dziś w 3-literowych formach skróconych – .jpg
zamiast .jpeg czy najostrzej zwalczane – .htm zamiast .html.
W systemie DOS rozszerzenie jest stałym elementem nazewnictwa
plików – zaimplementowanym w systemie plików.
Systemy Uniksowe nie posługują się mechanizmem rozszerzeń
plików w taki sposób. Ponieważ nazwa pliku może zawierać
dowolne znaki, czyli także kropki, rozszerzenie jest tu jedynie
częścią nazwy pliku. Część ta nie jest ani obowiązkowa,
ani nie musi mieć określonej długości. Może także
występować wielokrotnie – np. .tar.gz oznacza skompresowany
gzipem (.gz) plik typu tar (.tar). Rozszerzenia służą tu
raczej informowaniu użytkownika niż programów i nie są tak
istotne jak na systemach dosopochodnych – nie wymagają
rozszerzeń m.in.:
pliki tekstowe
pliki wykonywalne
katalog
pliki urządzeń
pliki raportów jądra systemu (z /proc)
pliki konfiguracyjne
kanoniczne pliki dokumentacji takie jak README czy copyright
pliki kontroli projektu takie jak Makefile
i wiele innych
Typ pliku zwykle jest przekazywany w inny sposób, taki jak magic czy MIME. Źródłem różnicy podejść jest oczywiście to, że dwa najważniejsze pliki – STDIN i STDOUT nie mają rozszerzeń ani nawet nazw.